1.
دور میدان سپاه، همین که پایم را از نظام وظیفه گذاشتم بیرون، سیگارم را روشن کردم. بچه ها رفته بودند دنبال کارهای پاسپورتشان و هی زنگ می زدند که کجایی و .... کام سه و چهار بود که از میان کفتارهای موتور سوار جلوی نظام وظیفه رد شدم و آمدم اینطرف میدان. بهترین و سریعترین وسیله در لحظه همین موتور بود. اما از نوع غیر لاشخورش! رقم کام های سیگار دو رقمی شده بود که دست تکان دادم و مرد میانسالی نگه داشت.
کجا؟
گذرنامه
چند؟
10
12 بشین بریم
حله 11
بیا بالا
همین که راه افتادیم گفت:
کربلا میری؟
اگه کارام راست و ریس بشه اره. چطور؟
هیچی. گفتم مارم دعا کنی دیگه. حتما ردیف میشه.
ایشالله
اره ایشالله ولی وقتی تا اینجا اومدی یعنی همه چی تمومه
نمی دونم والا ....
گاز می داد و خیابان ها را می دوخت. به هم. نخ دوم را در آوردم و به سختی پشت موتور روشن کردم. تعارفش کردم. نکشید. بجایش گفت:
خدایی خیلی کارت درسته و سعادت داشتی که دعوتت کردن.
و من در برزخ اینکه بگویم یا نگویم که چطور زندگی کرده و می کنم، خفه شدم. لال شدم. باد سرد توی صورتم می خورد و با خودم می گفتم که به خاطر باد است که چشم هایم خیس شده. رفتم توی خودم. تازه فهمیدم دارم چکار می کنم. دارم کجا می روم. دور روز است برای چه غرب و شرق این شهر مزخرف را بالا و پایین می کنم.
چهار پنج دقیقه همین طور لای ماشین ها وول می خوردیم و من اینجا نبودم. به خودم که آمدم یادم آمد سیگار روشن کرده بودم. سیگار را روی لبم گذاشتم و کشیدم اما مزه لشِ فیلتر میداد. سرد سرد بود! انگار هزار سال باشد که تا ته سوخته و خاموش شده.
فکر کردم که خودم هم مثل این سیکار زپرتی خاموش شده ام. چند روز است؟ چند ماه؟ چند سال؟ دیگر مهم نبود. مسافرکش موتور سوار با این که سیگار نمی کشید، فندک گرفته بود و روشنم کرده بود.
سفر برای من از همان جا آغاز شد. دور میدان سپاه و پشت موتور مردی که فکر می کرد کارِ من خیلی درست است!
